Covid-19 olarak adlandırılan küresel salgın ülkelerin hukuk yargılamasını beklenmedik bir şekilde etkilemiş ve ülkeler mahkemelerin hukuk davalarına bakmaya devam edip edemeyeceği sorunuyla başa çıkmaya çalışmıştır. Bu çerçevede iki sorun gündeme gelmiştir: Mahkemeler olağan şekilde davaları görmeye devam edebilecek midir? Bu soruya olumsuz cevap verilecekse hangi davaların nasıl görülmesi gerekecektir?
Bulaşıcı bir solunum yolu hastalığı olan (SARS-CoV-2’nin neden olduğu), covid 19 (yeni coronavirüs hastalığı) sebebiyle kayıtlı ilk ölüm 9 Ocak 2020 tarihinde meydana gelmiş, Dünya Sağlık Örgütü Mart 2020'de, 2019-20 coronavirüs salgınının bir pandemi[1] olduğunu ilan etmiştir. Örgüt durumun bir “Uluslararası Kamu Sağlığı Acil Durumu” (PHEIC) olduğunu
COVID-19 salgını nedeniyle dünyadaki uygulamaların, kamu hukukunun en temel hassasiyetlerinden biri olan özgürlük ve güvenlik dengesi içinde bir yer bulmaya çalıştığını görmekteyiz. Bu konu, elbette uzun yıllar farklı boyutlarıyla detaylı bir şekilde incelenecektir. Bu çalışma ise anayasa hukukuna ilişkin karşılaştırmalı bazı örneklerden hareketle sadece bu süreçteki problemlerin başlıklarını belirlemeye
Kişisel verilerin korunması alanında son yıllarda hem ulusal hem de uluslararası alanda ciddi bir kanunlaştırma hareketi gözlemlenmektedir. Önceden sadece özel hayatın bir parçası olarak değerlendirilen kişisel veriler artık başlı başına korunmaya değer bir hukuksal değer olarak görülmektedir. Bunun bir sonucu olarak da kişisel verilerin korunması için kanunlar yapılmakta, ülkeler
Covid-19’un Çin Halk Cumhuriyeti’nde ortaya çıkması ve gayet hızlı bir şekilde hemen tüm ülkelere yayılması bizlere çok şey anlatmaktadır. Evvela, küreselleşmenin ne kadar gerçek olduğunu bir kez daha müşahede etmiş olduk. Yazar ve düşünürlerin siyasal spektrumdaki konumlarına göre, pek kötü veya pek cici olabilen küreselleşmenin neden olduğu
