Arabuluculuk, özünde bir uyuşmazlık çözüm yöntemi olup, geleneksel olarak hemen tüm toplumlarda karşılığı olan ve tarihi insanlık tarihine eşitlenebilen bir kurumdur. İhtilaf yaşayan insan kümeleri, örneğin bir köy/kasaba halkı ya da meslek mensupları, bu kuruma başvurmak suretiyle ihtilaf konusu olan hususları yargıya taşımaktansa üçüncü bir kişinin arabuluculuğu marifeti ile
6698 sayılı Kişisel Verilerin Korunması Kanunu (“KVK Kanunu”) hükümleri uyarınca, kanundan müstesna olmayan tüm veri sorumluları kanuna uyumlu hale gelmekle sorumlu tutulmuşlardır. KVK Kanunu’nun 16. maddesinde öngörülen Veri Sorumluları Sicili Sistemi’ne (“Verbis”) kayıt yükümlülüğü ise yalnızca bazı veri sorumluları için öngörülmüş; Kişisel Verileri Koruma Kurulu (“KVK Kurulu”
GİRİŞ
6325 sayılı Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu’nun (HUAK) yürürlüğe girmesiyle birlikte arabuluculuk yöntemi, yasal bir altyapıya kavuşturulmuş oldu. Devam eden süreçte, arabuluculuğun sıklıkla kullanıldığı alanlar dikkate alınarak 7036 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu’nda[1] (İMK) ve 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu’nda (TTK) zorunlu arabuluculuk düzenlemelerine (İMK m. 3
