İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi (İHAS) ve sözleşmenin kurduğu denetim mekanizması olarak İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi (İHAM) temel hak ve özgürlüklerin güvencelenmesinde önemli bir işleve sahiptir. Bu işlevin en somut göstergesi ise herkese Sözleşme’de öngörülen haklarından birinin ya da birkaçının ihlal edildiği iddiasıyla ilgili bireysel başvuru yapma imkânının tanınmış olmasıdır.
Bilindiği gibi Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM), 28 Ocak 2020 tarihli “Ali Rıza ve Diğerleri” kararında Türkiye Futbol Federasyonu (TFF) Tahkim Kurulunun Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin (AİHS) adil yargılanma hakkını düzenleyen 6. Maddesi anlamında bağımsız
COVID-19 salgını nedeniyle dünyadaki uygulamaların, kamu hukukunun en temel hassasiyetlerinden biri olan özgürlük ve güvenlik dengesi içinde bir yer bulmaya çalıştığını görmekteyiz. Bu konu, elbette uzun yıllar farklı boyutlarıyla detaylı bir şekilde incelenecektir. Bu çalışma ise anayasa hukukuna ilişkin karşılaştırmalı bazı örneklerden hareketle sadece bu süreçteki problemlerin başlıklarını belirlemeye
O. Korkut Kanadoğlu [1]
Aşı karşıtlığının son yıllarda dünyada olduğu gibi Türkiye'de de revaçta olduğu görülmektedir. Türkiye'de 2011 yılında yalnızca 183 aile çocuğuna aşı yapılmasını reddederken 2017 yılında bu sayı 23 bine yükselmiştir.[2] Sağlık Bakanlığı ise gündemlerinde aşıyı zorunlu hale getirmek gibi bir uygulamanın bulunmadığını açıklamıştır.[3]
Prof. Dr. H. Burak GEMALMAZ[1]
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM), 28 Ocak 2020 tarihli pilot kararında Türkiye Futbol Federasyonu (TFF) Tahkim Kurulunun Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin (AİHS) adil yargılanma hakkını düzenleyen 6. Maddesi anlamında bağımsız ve tarafsız bir yargı yeri olmadığına hükmetti ve sorun yapısal/sistemik nitelikte olduğundan Türkiye’
