Kişisel verilerin korunması hukukunun adında yer alan ve ilk kavramı olan kişisel veri kavramının sınırlarının çizilmesi, uzunca bir süredir tartışmaları bünyesinde barındırmaktadır. Ancak pek çok akademisyen gibi biz de bu zorluğun aşılabileceği yönündeki ümide Breyer[1] kararıyla kapıldık. Zira Breyer kararı özellikle veri sorumlusu dışında herhangi bir kimsede bulunan ek
Günümüzün “yeniden” rasyonel bireyi, kendisine yapılan aydınlatma içeriğindeki her şeyi anlayarak muhakeme edebilen, kendi hakkındaki kararları akıl süzgecinden geçirerek özgür irade ile verebilen, hakları korunan pasif taraf olmak yerine haklarının korunmasına ilişkin aktif davranışta bulunmaya zorlanan ve bunun sorumluluklarının üstlendirilebildiği birey olarak lanse edilmekte ve hukuk kuralları da bu bireyin
Ziyaret edilen internet siteleri tarafından internet tarayıcılarına depolanan küçük bilgi dosyaları, çerez (cookies) olarak adlandırılmaktadır. Bazı çerez türleri ziyaret edilen internet sitesinin işleyişi için mutlaka gerekli olmakla birlikte, bazı tür çerezler internet sitesi ziyaretçilerinin dil tercihi veya konum gibi bilgilerinin saklanması amacıyla kullanılabilmektedir.
Çerezler,
Son dönemlerde Koronavirüs (Covid-19) salgını nedeniyle iş, ticari, eğitim vb. faaliyetlerimizin birçoğu online platformlar vasıtasıyla devam ettirilmektedir. Sosyal ilişkilerimiz açısından da günlük hayatımızın vazgeçilmezi haline gelen söz konusu platformlar aynı zamanda başta görüntü ve ses olmak üzere birçok kişisel verimizin işlenmesine de sebep olmaktadır.
Kişisel Verileri Koruma Kurumu, 07
Veri sorumlusu ile veri işleyen arasındaki sözleşme ilişkileri, kişisel verilerin korunmasının sözleşmeler hukukunu ilgilendiren önemli alanlarından birini oluşturur. Anılan sözleşme ilişkileri, bir yandan veri sorumlularının 6698 sayılı Kişisel Verilerin Korunması Kanunu’na (“KVK Kanunu” ya da “Kanun”) uyum sürecinde yerine getirmesi gereken sözleşme yönetimi içinde bulunmakta; öte yandan yirminci yüzyılda
