COVID-19 salgını nedeniyle dünyadaki uygulamaların, kamu hukukunun en temel hassasiyetlerinden biri olan özgürlük ve güvenlik dengesi içinde bir yer bulmaya çalıştığını görmekteyiz. Bu konu, elbette uzun yıllar farklı boyutlarıyla detaylı bir şekilde incelenecektir. Bu çalışma ise anayasa hukukuna ilişkin karşılaştırmalı bazı örneklerden hareketle sadece bu süreçteki problemlerin başlıklarını belirlemeye
Kişisel verilerin korunması alanında son yıllarda hem ulusal hem de uluslararası alanda ciddi bir kanunlaştırma hareketi gözlemlenmektedir. Önceden sadece özel hayatın bir parçası olarak değerlendirilen kişisel veriler artık başlı başına korunmaya değer bir hukuksal değer olarak görülmektedir. Bunun bir sonucu olarak da kişisel verilerin korunması için kanunlar yapılmakta, ülkeler
Covid-19’un Çin Halk Cumhuriyeti’nde ortaya çıkması ve gayet hızlı bir şekilde hemen tüm ülkelere yayılması bizlere çok şey anlatmaktadır. Evvela, küreselleşmenin ne kadar gerçek olduğunu bir kez daha müşahede etmiş olduk. Yazar ve düşünürlerin siyasal spektrumdaki konumlarına göre, pek kötü veya pek cici olabilen küreselleşmenin neden olduğu
Covid-19 Pandemisinin[1] özel hukuk sözleşmelerine etkileri üzerine kaleme aldığımız üçüncü makalemizde[2], Covid-19 P.’nin uluslararası satış sözleşmelerine yapacağı etkiye değineceğiz. Tüketici sözleşmesi niteliğinde olanlar hariç, uluslararası satış sözleşmelerine uygulanacak hukuk, taraflarca belirlenmemişse, 5718 sayılı Milletlerarası Özel Hukuk ve Usul Hukuku Hakkında Kanun’un 24. maddesine göre tespit
Türk ceza hukukunda bir suçun karşılığında uygulanabilecek yaptırımlar, cezalar ve güvenlik tedbirleri olarak belirlenmiştir. Bir suçun karşılığında uygulanacak yaptırım olarak cezalar, hapis ve adli para cezasından (TCK m. 45) ibarettir. Güvenlik tedbirleri ise, belli hakları kullanmaktan yoksun bırakılma (m. 53), eşya müsaderesi (m. 54), kazanç müsaderesi (m. 55
